Старобългарски речник
ꙁаблѫдт 
ꙁаблѫдт -ꙁаблѫждѫ -ꙁаблѫдш св 1. Изгубя се, заблудя се аште бѫдетъ етерѹ лвкѹ. р҃. овецъ. ꙇ ꙁаблѫдтъ една отъ нхъ. не оставтъ л девѧтъ десѧтъ  девѧт на горахъ.  шедъ штетъ ꙁаблѫждьшѧѩ М Мт 18.12 ЗI А ꙁаблѫдішѩ въ пѹстꙑні беꙁводьнѣ СП 106.4 отъшъдꙑ же братъ пѫтьмъ ꙁаблѫдвъ  ꙁѣло сꙙ съкрѹшвъ. въꙁврат сꙙ трет дьнь гладъмъ мърꙑ С 291.12 2. Прен. Отклоня се от правдата, от правата вяра положшѩ грѣшьнц сѣть мьнѣ. ї отъ ꙁаповѣдеї твоїхъ не ꙁаблѫдхъ СП 118.110 на вьꙁскан ꙁаблѫждъшѹѹмѹ адамѹ сънт мом штедротам хоштѫ С 247.13—14 ꙁаблѫждь м ед ꙁаблѫждьше м мн ꙁаблѫдвъше м мн ὁ πλανηϑείς, οἱ πεπλανημένοι, οἱ πλανώμενοι Този, който се е заблудил; заблуденият, грешният ꙇ къ тебѣ прбѣгъ пастꙑрю добрѹмѹ. вьꙁщ мене ꙁаблѫждъшааго бже  помлѹ мѧ СЕ 85а 5 гь нашꙿ ... не прде бо въ прьво пршьств. мѫт  каꙁнь сътворт невѣрнꙑмъ. нъ въсхотѣ длъготрьпѣлімъ.  трьпѣньмъ. наставт ꙁаблѫждъшхъ на стнѣ С 481.13—14 гда вдꙙтъ ꙙда с дѣлеса моꙗ ...  бога ꙁдрал҄ева ѹбоѧтъ.  раꙁѹмѣѭтъ дѹхомь ꙁаблѫдвьш раꙁѹмъ С 325.21 М З А СП СЕ С Гр πλανάομαι Нвб заблудя [се] ОА ВА НТ Бот Дюв МлБТР АР РБЕ ЕтБАН заблуда [се] ДА заблъда, заблъдам остар ВА НГер