Старобългарски речник
дъво 
дъво числ събир разд 1. Двама, двоица, две въ (...) (сѫдю. съ) ноѫ двоѫ. ѣже (бѣ) (..) пр Е 39 а З ꙇ по срѣдѣ анћлъ і ловѣкъ. въ ѣслехъ раждаѩ сѧ. ꙇ по срѣдѣ дъвоіхъ люд. камень ѫгъленъ лежѧ К 13b 32 Срв.С 451.6 дъвоꙇ людье вь сіонѣ. въ врѣмѧ хвьнѣ мѫцѣ прідѫ. еврѣсці. кѹпъно же ꙇ поганьсці К 13b 4—5 Срв.С 450.13 2. Двоен въпрашавъше же кто стъ отъ н҄хъ. скомꙑ м савнъ.  ѹвѣдѣвъше помꙿше дного съвꙙꙁашꙙ. вергам двом С 146.5 3. Като същ. дъво ср ед δύο, τὰ δύο Две, две неща едноѫ гла бъ дъвое сі слꙑшахъ СП 61.12 да ѹже дꙿно отъ двⷢ ⷪ прѣдъложмъ вамъ С 73.23 онъ же ... молтъ го по вьрꙙжденю м (!). съповѣдат прѣльсть вьсѫ сотоннѫ. дво себѣ пробрѣтаꙙ стъі С 525.8 боьстꙗ же обраꙁъ отъ дъвоего сего състотъ сѧ Х II Ва 24 на дъво μέσον, κατὰ μέσον, εἰς δύο На две части ꙇ се катапетаꙁма црквнаѣ раꙁдъра сѧ. съ вꙑшънѣаго краѣ до н... жънѣаго (!) на дъвое М Мт 27.51 З, А, СК.Срв. Мк 15.38 М, З;Лк 23.45 М З г кто т стъ раꙁдъралъ котꙑгѫ. онъ же рее ар раꙁдъра м на дво С 187.13  потомъ повелѣшꙙ прнест трьст.  расцѣпвъше на дьво обложт по пльт мѹ С 270.6 Изч М З А СК Е СП К С Х Гр δύο дво дьво Нвб дво̀и диал Дюв ЕтБАН ДА двой диал ЕтБАН РРОДД дво̀е диал ОА ВА МлБТР ЕтМл ЕтБАН БТР