Старобългарски речник
гробьнъ 
гробьнъ -ꙑ прил 1. Надгробен тако не отвръстомъ сѫштемъ. гробънꙑмъ пеатомъ. хво порожденье бꙑⷭ҇ К 14b 1—2 Срв. С452.24  гробънъ камꙑ отъвалꙗш С 338.27 гда хотѣаше вььтенꙑ сь мрьтвьц. прѣсѣшт гробьнꙑѧ пеат С 472.27 2. Гробовен, свързан със смъртта прдѣте ѹбо братрьѣ. відмъ болѣꙁні гробънꙑѩ. відімъ ѫтробѹ гробѹ К 12а 25—26 ꙇ о сьні г гробьнѣмь. по съпаснѣ мѵцѣ дівъно бꙑвъшю К 12а 35 Срв. С448.1 3. Като същ. a) гробьн м мн a) οἱ ἐν ῞Αιδῃ Смъртните, хората ꙗко въ тьмнѣхъ ложеснѣхъ хса проповѣдаѧ гробьнꙑмъ вьсѣмъ. сѹгѹбънꙑ прѣдътеа С 461.10 b) гробьнаꙗ ср мн τὰ ἐνᾳ´δεια [вар. τὰ ἐν ῞Αιδου] Адът  послѣдѹѭште богов  господ на гробьнаꙗ  вьсе ꙁем глѫбьшаꙗ С 464.3—4 Изч К С Гр τοῦ τάφου ὁ ἐν [τῷ] ῞Αιδῃ гробънъ Нвб гробен ОА ВА Бот НГер МлБТР ЕтБАН БТР АР РБЕ гробний, гробни НГер МлБТР