Старобългарски речник
гласт 
гласт -глашѫ -гласш несв 1. Извиквам, повиквам някого при себе си ꙇ сѣдъ глас оба на десѧте ꙇ гла мъ М Мк 9.35 З вьнде же пакꙑ платъ въ преторъ. ꙇ глас ꙇса ꙇ рее емѹ З Йо 18.33А 2. Извисявам глас, за да възпея, възхваля някого она же пае гласѣста глща. помлѹ нъ г снѹ двъ ЗП Мт 20.31 дьнесь радостѭ радѹтъ сꙙ блаженꙑ даудъ. ѹкрашенам гѫсльм младеншт. сь н҄мже  лкѹ дѹхомь.  веселꙙ сꙙ ꙗко  прѣжде. прѣдь лцемъ ковьега божꙗ потъ.  гластъ сладько С 320.19 гда младꙑ дѣт вѣн въꙁьмꙿше  вѣнмъ мѹ побѣдѫ гласꙙште. ѡсанꙿн въ вꙑшьнхь С 403.1 Изч М З А ЗП С Гр φωνέω προαναφωνέω συμψελλίζω Вж. при глашат Нвб