Старобългарски речник
въстѧꙃатI 
въстѧꙃат -въстѧꙃаѭ -въстѧꙃаш несв Поисквам обратно нещо, което съм дал някому же днѫ прѧ. то днѫ прнесе.  вьстꙙꙁамъ рее. ѹвѣдѣхъ ꙗко жестокъ с. жьн҄ꙙ деже нѣс сѣалъ.  сьбраѧ деже нѣс расꙑпалъ.  ѹбоꙗвъ сꙙ съкрꙑхъ талантъ тво  се тво С 369.21 въ лѹцѣ же нако лежтъ талантънаꙗ пртъа ... овъ множа  овъ же хѹжде прносъ покаꙁаста. да въ лѣпотѫ  на трꙁнахъ не тъьно прмета. вждъ же го вьсьжде не вьскорѣ въстꙙꙁаѭшта С 376.13 ловѣц бо не тако творꙙтъ. нъ того въ ꙁамъ давъшааго самого. прставꙙтꙑ  вьстꙙꙁат. нъ тебѣ подоба бѣ вьдат рее.  вьстꙙꙁан мьнѣ оставт.  аꙁъ ѹбо стꙙꙁалъ бмъ съ вьꙁвтѭ С 377.13—14 Изч С Гр ἐγκαλέω ἀπαιτέω ὑπεύϑυνος τῆς ἀπαιτήσεως въстѧꙁат Нвб Срв [при]тежавам ОА ВА АР РБЕ