Старобългарски речник
въставт 
въставт -въставлѭ -въставш св 1. Вдигна, повдигна, изправя някого или нещо она же вдѣвъші .  похватвъш ноꙁѣ го плака сꙙ горько. онъ же въставвъ ѭ въпрашааше. ꙿто стъ вна С 44.7 анѳупатъ рее поштꙙдте .  въставте  отъ дрѣва С 101.5—6 аште вдш осла врага твого падъша подъ брѣменемъ не мнѹ. нъ въставꙙ въстав  С 126.18 вьстав го оть ꙁемьѧ  отрꙙсе мѹ главѫ  рꙁꙑ.  вьса спльн҄енаꙗ отъ праха С 555.22 2. Прен. Въздигна, издигна някого в духовно отношение; възвися благословьнъ грꙙдꙑ. ада съвꙙꙁана покаꙁат. а адама отъ ѫꙁъ отрѣшт.  паденꙗ вьставт С 341.30 пророка въставтъ вамъ гъ бъ отъ братѧ вашеѧ акꙑ мене. того послѹшате о всемъ же ꙁаповѣстъ вамъ С 387.1—2 тꙑ бъ стнꙿнꙑ  ловѣкъ беꙁ лъжꙙ ... тꙑ вьстав пльтьнѫѭ црькъвь С 505.9 3. Вдигна някого от легло, излекувам, изцеря въстав хромааго въ мѧ твое. ꙇ ѹтвръдт ноꙁѣ его сѫща хрома отъ рѣва матер своеѩ. не бꙑвъшааго на ногѹ своею ... въ мѧ твое въставт сего СЕ 44а 1, 8 попекъ сꙙ о немошт ловѣьстѣ.  о братѣ поболѣвъ. въстав   ѹтѣшааше глагол҄ꙙ С 291.22  въставвъ прѣдастъ ѭ родтел҄ема съдравѫ. вдѣвъше ѹдо прославшꙙ ба С 520.10—11 въстав же го.  ꙁа рѫкѫ мъ сътвор  съ собоѭ ходт С 563.6 4. Направя мъртвият да севдигне от гроба, да оживее; възкреся а л ѹтел҄ь молтвꙑ трѣбѹꙗше. да мрьтвааго въставтъ С 307.19—20 лѣпо мѹ бѣ прѣжде мрьтвꙑѧ въставт. болꙙштꙙѧ сцѣлт С 404.20 лаꙁара етврьтодьньна ꙁ мрьтвꙑхъ въставлъ С 480.23—24 моштънъ бо стъ въставт мꙙ ꙁ гроба С 536.14 5. Подбудя, подтикна към нещо  тако благословьн вьꙁъмъша. отъхождааста радѹѭшта сꙙ. многомъ же нѣмъ повѣдаѭшта. о прѣподобьнѣѣмь. на рьвъность дѹховьнѫѭ вьставста С 205.27 отъ маст же вьсѣкоѧ добь съхран сꙙ. по вьсꙙ же асꙑ. съмрьть помꙑшл҄ѣѧ дѹшѫ своѭ въстав на большꙙ трѹдꙑ С 274.11 Подсторя срещу някого. не тꙑ мꙙ мѫш госпожде. нъ же братѭ моѭ на мꙙ въстав с сть дꙗволъ С 366.24 СЕ С Гр ἀνίστημι ἐγείρω ἀνεγείρω διεγείρω ἀνορϑόω ὁπλίζω вьставт Нвб Срв въставам