Старобългарски речник
въгодьнкъ 
въгодьнкъ -а м За лица в светителската йерархия — прѐдан служител, угодник на Бога въгодьнкъ же бож беспрѣстан молꙗше бога С 192.21 тъгда раꙁгнѣвавъ сꙙ свꙙтꙑмъ дѹхомъ въгодьнкъ хрстосовъ ... прорее цѣсарѹ ѹалѹ глагол҄ꙙ. добро т бѣ ѹбо цѣсарѹ послѹшавъшѹ мене С 194.27 тъ на славѫ свꙙтааго свого мене ꙁвол. ѹмножіт сꙙ словесънѹѹмѹ стадѹ. въгоднка свого С 206.21—22 господ съпас мꙙ. тꙑ бо освꙙт обраꙁъ отрока свого ... въꙁводꙙ въгодьнка свого енѡха С 232.10 їѡсфъ пльтьнꙑѧ побѣді страст. вьꙁвел сꙙ на врагꙑ доброьстмъ. въгодьнкъ тво мѹ̈с С 232.23 господь творꙙ вол҄ѫ въгодьнкомъ свомъ. тъ ѹслꙑшавъ  раба своего молтвꙑ.  обльгъа братꙋ томѹ ратъ С 276.19—20 Изч С Гр ϑεράπων ὁ εὐάρεστος въгоднкъ Нвб Срв [у]годник ОА ВА АК Бот НТ НГер ЕтМл АР