Старобългарски речник
втат 
втат -втаѭ -вташ несв Пребивавам, намирам подслон, подслонявам се отъпѹст народꙑ. да шедъше въ окръстьнѧѩ вьс  села втаѭтъ М Лк 9.12 З вьс ръптаахѫ глѭште. ѣко къ грѣшънѫ мѫжю вънде втатъ М Лк 19.7 З А елко васꙿ лн ѹенц стъ же ѹбогꙑѧ трепеꙁꙑ въдовꙙ не похѹл. ѹ насъ втате С 395.27 Образно. ꙗже въ стѣхъ срьдьцхъ бескврънꙑ. втатъ С 338.21 тꙑ фараѡсѹ въ срьдц втавъ. новорожденꙑѧ ждовъскꙑ дѣт акꙑ трѣвѣ ѹвꙙнѫт сътвор С 389.13 Свивам гнездо. ꙇ бꙑваатъ дрѣво. ѣко прт птцамь нбскꙑмъ. ꙇ втат на вѣтвехъ его М Мт 13.32 З твортъ вѣтв велѩ. ѣко мошт подъ сѣнѭ его птца(ца)мъ нбскꙑмъ втат М Мк 4.32 З Изч М З А С Гр καταλύω αὐλίζομαι ἐπιφοιτάω ἐνοικέω κατασκηνόω Нвб витая книж ОА ВА МлБТР ЕтМл ЕтБАН БТР АР РБЕ ДА