Старобългарски речник

бѣдт

бѣдт -бѣждѫ -бѣдш несв Принуждавам, насилвам някого егда брані бѣшѧ нѫдѧштѧѩ іхъ. н псалмъ съмѣшѧ решті. на ꙁемі тѹждеі. ꙇ нꙑнѣ о себѣ ні едіномѹ бѣдѧштю. ні едіномѹ. нѫдѧштю. брань творѧтъ къ боу К 7b 8 врѣ(..) дьн(.) (.)е(...) бѣдітъ нꙑ беꙁѹмье ег(.) (.)ꙁглаголат К 3а 32 пакꙑ рекѫ  бѣдꙙ сꙙ на добро не помльѫ С 320.1 сцѣ бѣ їѡсфь боголюбьць ... ꙗко  льстмъ  бѣдмъ. егѹптѣнꙑн҄еѧ гнѫшааше сꙙ  бѣгааше С 365.17 бѣдт сѧ Изч К С Гр ἀναγκάζω προτρέπομαι бѣдіті Нвб бедя̀ ОА ВА НТ Дюв НГер МлБТР ЕтМл ЕтБАН БТР АР РБЕ ДА Срв [на]бедя, [на]бедявам