Старобългарски речник
дносѫщь 
дносѫщь -ꙗ ср троьно дносѫщь ἡ ὁμοούσιος Τριάς Според християнския догмат за Светата Троица — единосъщие [единство на същността, на естеството], което се проявява в три лица [ипостаси] — Бог Отец, Бог Син и Свети Дух; единосъщна Троица божьствьнї же отьц льсть облвъше. стінънѫѭ  нераꙁдѣл҄ꙗмѫѭ вѣрѫ. дносѫштꙗ троънааго. вьсемѹ подъ сльньцѹ жвѫштїмꙿ. вѣрънꙑмъ прѣдашꙙ. повѣдавъш коньстатнѹ цѣсарѹ. такожде вѣроват. акꙑ състольнкѹ сѫштѹ ѹставьню правꙑѧ вѣрꙑ С 189.16 Изч С дносѫшт Нвб единосъщие остар ОА ВА