Старобългарски речник
днаьнъ 
днаьнъ -ꙑ прил Монашески, който се отнася до монах прꙁьр мⷧдъномь окомь. на съмѣрене раба твоего сего. ꙇже въꙁлож.  ꙇсповѣда прѣдъ многꙑ съвѣдѣтелꙑ. съвъкѹп давъше сѧ емѹ даръ. оⷮ҇ прѣдѣдъ ѹсꙑненью. ꙇ црство кръщенемь твомь. ꙇ еднаьное се. ꙇ аћлское обраꙁъное обѣтоване СЕ 93b 14—15 днаьнꙑ обраꙁъ σχῆμα μοναχοῦ [вар. σχῆμα μοναστρίας, σχῆμα μοναζούσης], μοναχικὸν σχῆμα, ἄσκησις Монашество мⷧ҇о нⷣ҇а хотѧщꙇмь пр҇т обраꙁъ. еднаьнъꙶ СЕ 80b 21 ѡ съконьат емѹ. съмꙑслъ еднаьнааго обраꙁа. бес порока  бесъблаꙁна. гю по СЕ 98а 22 ѣко да бѫдетъ т страшенъ сѫпостатомъ. не побѣжденъ браньм. вꙿсеѩ сласт.  плътьнꙑѩ похот. въ вꙑшънее послѹшане накаꙁаѩ сѧ. трѣꙁвене съдѣваѩ. еднаьнааго обраꙁа. ꙇсправленью довьлѣѩ сѧ СЕ 99а 20— 21 Изч СЕ Гр μοναδικός еднаьнъ Нвб Срв единак ’саможивец’ м единаче ’единствено дете’ ср ДА