Старобългарски речник
цѣловань 
цѣловань -ꙗ ср 1. Поздрав, приветствие ѹслꙑша елсаветь. цѣловане марно. вьꙁгра сѧ младънецъ въ рѣвѣ еѩ. ꙇ сплън сѧ дхмь стꙑмъ М Лк 1.41 З А СК она же вдѣвъш съмѧте сѧ о словес его. ꙇ помꙑшлѣаше вь себѣ каково се бѫдетъ цѣловане М Лк 1.29 З А горе вамъ фарсе ѣко любте прѣдъсѣданѣ на съньмштхъ. ꙇ цѣлованѣ на тръжштхъ М Лк 11.43 Срв.Мт 23.7 М, З;Мк 12.38 М, З;Лк 20.46 М З А СК прспѣшꙙ нѣц вь самъ ꙁно. пршедъше на молтвѫ  цѣловань  вдѣнь стааго С 549.22 2. литург Целувката на всеопрощението между служещите духовници в олтара по време на литургията такожде глѧще пѣне. въ[...] пѣнѣ [...]на  по цалова(нї) млтва [...] на лтѹрг бꙑваѫтъ [...] сѫгласѣ Е 31б 2 М З А СК Е К С Гр ἀσπασμός φίλημα цѣловане цѣлованье цѣлованіе цалованїе Нвб целование остар ОА ВА НТ