Старобългарски речник
хрꙁмьнъ
хрꙁмьнъ
-ꙑ
прил
Който се отнася, който е свързан с миро
съкрѹшъш алавастръ въꙁлѣ емѹ на главѫ. бѣахѫ же едн негодѫѭште вь себѣ глѭште. вь емъ гꙑбѣль с хрꙁмънаѣ бꙑстъ
М
Мк 14.4
З
храмна же сплън сѧ отъ вонѧ хрꙁмънꙑѩ
М
Йо 12.3
Изч
М
З
Гр
[τοῦ] μύρου
хрꙁмънъ
Нвб
Ø
