Старобългарски речник
ходата 
ходата -ꙗ м Застъпник, защитник, ходатай ходатаю нашъ. ꙇ доводтелю. къ оцю твоемѹ нбснѹмѹ. молмъ тѧ о вꙿсѣхъ насъ СЕ 27b 2 да бѫдеші мірѹ ходатаі. ꙇ себѣ.  інѣмъ. сего бо раді. і сна біⷤ҇ѣ наріцаетъ К 9а 37 тако жт жвъ блаженꙑ пон. непороьно нестьлѣнно. прсно ѹма мꙑ свого простръта къ богѹ ...  къ ходатаю бѹ  ловѣкомъ. сѹса хръста С 141.29 благословесенъ грꙙдꙑ въ мꙙ господьн҄е. съпастъ насъ собоѭ. ꙗкоже рее пророкъ. не ходата н сълъ нъ самъ господь сьпасе ѧ С 330.1 вꙑ сꙙ помолте ꙁа мꙙ ... вꙑ бѫдѣте ходата. сътворте молтвѫ ꙁа мене С 364.10 съкаж м кого ловѣка съгрѣшвꙿша.  въ тьмнцѫ [въ тьмнцѫ] въвръженѹ бꙑвъшѹ старѣшноѭ ... не поштетъ л самъ ходатаꙗ себѣ С 361.19 послѹша мене дрѹже.  вьꙁвѣштѫ о тебѣ къ цѣсарѹ.  старѣшнъскꙋмѹ санѹ бѫдѫ т ходата С 100.16 Посредник. ходата т  господнъ стъ попъ къ богѹ С 358.30 СЕ К С Гр πρόξενος πρέσβυς μεσίτης ходатаі Нвб ходатай ОА ВА ЕтМл БТР АР