Старобългарски речник
хвал҄ень 
хвал҄ень -ꙗ ср Славословие, прославяне, възхвала въсхвалѫ імѩ ба моего съ пѣсніѭ. въꙁвеліѫ і въ хваленьі СП 68.31  нꙑнѣ се въꙁнесе главѫ моѭ на грагꙑ (!) моѩ. ѡбідь  пожръхъ въ кровѣ его. жрътвѫ хваленье і въсклікновенъе поѭ і въспоѭ гю СП 26.6 веле ес гі. ꙇ юдъна дѣла твоѣ.  недноже слово ѹдолѣетъ. къ хваленью юдесъ твохъ СЕ 3b 19—20 бꙑт на хвалѫ хвал҄еньꙗ εἰμὶ εἰς ἔπαινον καυχήσεως Сдобивам се с голяма слава, прославям се послѹша мене.  отврьꙁ цръкв правовѣрънꙑхъ.  отъдаждъ ѧ.  одолѣш рат на н҄ѫже деш.  въꙁвратш сꙙ мрьнѣ.  бѫдетъ на хвалѫ хвал҄енꙗ С 194.18 Изч СП СЕ С Гр αἴνεσις ἀλαλυγμός ὕμνος хвален хваленье Нвб хваление остар ОА ВА НГер Срв хвалене ОА ЕтМл АР