Старобългарски речник
ханаанꙑн҄
ханаанꙑн҄
-ѩ
ж
Ханаанка, жена от земята Ханаан
лѣпо бо мъ бѣ женоѭ побѣжденомъ бꙑт. одолѣ мъ раавъ блѫднца. одолѣ мъ кръвотоваꙗ. одолѣ ханаанꙑн҄. нꙑнꙗ пакꙑ жена на н҄ꙙ крѣптъ сꙙ
С
434.19
Изч
С
Гр
ἡ Χαναναία
