Старобългарски речник
ѹкоръ 
ѹкоръ -а м Укор, обида, хула, оскърбление да ако тако отъвѣшта съ ѹпꙿванмъ. не могꙑ тлъкъ ꙁвѣштат лѫкавѹꙋмѹ амемѹрмннѹ. досажденꙗ  ѹкора.  прстѫпвъ наꙙ мѫенкѹ каꙁат глагол҄ꙙ С 61.12 то слꙑшавъ не раꙁгнѣва сꙙ. не пожал с не отъстѫп. нъ ѹкорꙑ  хѹлꙑ. акꙑ добрꙑѧ цѣльбꙑ прмъ ... глаголааше С 364.3 Подигравка,присмех. вьнде платъ въ претор ... ꙁде бо мꙑ сѹса вѣньана.  въ багрѣнцѫ обльена. ѹже побѣждьша. ѹже въ обраꙁꙿ цѣсарьскъ обльена. твормо же бꙑвааше на ѹкоръ С 435.8 ѹкоръ сътворт [кого] ἐξουϑένημα ποιέω τινά Презра някого, отхвърля някого с презрение прѣстѫп сво санъ пае же не прѣстѫп. нъ того богъ ꙗко недостона ѹкорь сътвор. ꙗко юдовѫ подражавъша (прѣ) прѣльсть С 214.13 Изч С Гр ὕβρις ѹкорь Нвб укор ОА ВА Дюв НГер ЕтМл БТР АР ДА