Старобългарски речник
тьлѣньнъ 
тьлѣньнъ -ꙑ прил 1. Тленен, смъртен, преходен колко отъ нашхъ омъ. на рат падошꙙ. црѹ тьлѣньнѹѹмѹ прꙗꙁнь хранꙙште С 91.12 мꙑ ѹбо вѣрѹмъ въ бога сътворвъшааго небо  ꙁемьѭ.  не вѣрѹмъ къ ловѣкѹ тьлѣньнѹ ... же мало пожвъ ѹмратъ С 258. 10—11 2. Като същ. a) тьлѣньнаꙗ ср мн a) τὰ φϑαρτά Тленните, преходните неща въꙁлюбшꙙ пае ꙁемьнꙑхъ стаꙗ  добрѣ вьꙁꙙшꙙ. же вьꙁлюбшꙙ въспрѧшꙙ. пае тьлѣнънꙑхъ нетьлѣньнаꙗ.  аб полѹшꙙ С 55.6 b) тьлѣньн м мн Смъртните, тленните, преходните хора їс менемь. наꙁарѣннъ родомъ ... о н҄емже ꙁахарꙗ глаголааше ... сльнъ дѣлꙑ. глаголааше адов.  їꙁношааше тьлѣньнꙑѧ С 476.18—19 Изч С Гр φϑαρτός тьлѣнънъ Нвб тленен книж остар ОА ЕтМл БТР АР