Старобългарски речник
трьꙁѫбьць
трьꙁѫбьць
-а
м
Тризъбец, вила с три зъба
кнꙙꙁъ повелѣ въсадіт ꙗ въ темнцѫ. вергꙑ наложіт ма на вꙑѭ ... пове же тръꙁѫбьцꙙ желѣꙁнꙑ подъстълат ма
С
181.27
Изч
С
Гр
τρίβολος
тръꙁѫбьць
Нвб
тризъбец
ОА
ВА
ЕтМл
БТР
АР
