Старобългарски речник
ттьлъ 
ттьлъ -а м Титул, надпис напса же  ттла платъ. ꙇ полож на крстѣ. бѣ же напсано с наꙁарѣ цсръ юдескъ М Йо 19.19 З А сего же ттла мъноѕ сѧ отъ юдѣ. ѣко блꙁъ бѣ мѣсто града. ꙇдеже пропѧсѧ са. ꙇ бѣ напсано еврѣскꙑ гръъскꙑ  латнъскꙑ М Йо 19.20 З А СК ꙁемⷧѣ ꙁꙑблѫшті сѧ мѧтетъ. ꙇ обѣшаетъ трѫсомь. обѣшъшѧѩ на крстѣ гь. како не імѫтъ вѣрꙑ. ѣко црь естъ ѹкарѣемꙑ. тітьлъ въпьетъ К 11b 6—7 Изч М З А СК К Гр τίτλος тітьлъ ттълъ тітелъ тітълъ Нвб титул ОА БТР АР Срв титла ОА ВА АК Дюв НГер ЕтМл БТР АР