Старобългарски речник
сѣдалще 
сѣдалще -а ср 1. Стол, пейка ꙇ вьнде с въ црквъ бжѭ. ꙇ ꙁгъна вьсѧ продаѭштѧѩ. ꙇ кѹпѹѭштѧѩ въ цркве. ꙇ дъскꙑ тръжьнкъ спровръже. ꙇ сѣдалшта продаѭштхъ голѫб М Мт 21.12 ЗI, ЗП. Срв. Мк 11.15 М Стол, катедра на съдия [образно]. на мосѣовѣ сѣдалщ сѣдѫ кънжънц  фарсе М Мт 23.2 ЗI А 2. Прен. Събрание, съвет, съд  въꙁнесѫтоі вь цркві людьсцѣ.  на сѣдаліщі старець въсхвалѩтъ і СП 106.32 Сборище, събор. блаженъ стъ мѫжъ же не детъ на пѫть неьствꙑхъ.  на сѣдалшт пагѹбънꙑхъ не сѣде С 101.18 Срв. СП1.1 Изч М З А ЗП СП С Гр καϑέδρα сѣдаліще сѣдалште Нвб седалище ОА ВА НТ ЕтМл БТР АР ДА