Старобългарски речник
съкаꙁань 
съкаꙁань -ꙗ ср 1. Разказ, сказание вьꙁдѣмь ѹбо къ еуагг҄елскѹ съкаꙁаню. да  хрстосово ловѣколюбьство вдмъ.  женъскѹ прстѫпьню въсѹдмъ сꙙ С 390.20 їанна архепскѹпа костантнꙗ града ꙁлатоѹстааго. отъ съкаꙁанꙗ еуагг҄ельскааго. же отъ матеѧ С 439.16 вѣсте сам ꙁѣло сѫште словолюбьць. съкаꙁан облаженааго дауда. же нꙑнꙗѹ ꙁвѣшта С 359.14 (...) мѫж ськаꙁан. аште  неправовѣр (...) ськаꙁан сь нм то обае добрѣ сѫть МЛ А 6, 7 2. Откровение, предаване съкаꙁане словесъ твоїхъ просвѣщаетъ. ї раꙁѹмъ даетъ младенцемъ СП 118.130 їанна архепскѹпа костантнꙗ града ꙁлатоѹстааго слово въ свꙙтꙑ етврътькъ. о прѣданіюдꙑ  о пастѣ.  о ськаꙁан свꙙтꙑхъ танъ.  же не помнат ꙁъла С 405.5 3. Тълкуване, обяснение нъ аꙁъ съкаꙁаню семѹ тъштѫ сꙙ. въпрѣкꙑ глаголат въꙁлюбьн. не бо сце стъ стна раꙁѹмъ С 346.21 4. Развръзка, разрешение нъ не по їстнѣ. обае прѣжде варвъшхъ вамъ бесѣдѹмъ съкаꙁанꙗ С 345.16—17 нꙑн҄ѣ вьꙁем вьꙁлюбьне. гда прѣдь смъ малꙑ скааше тꙑ съкаꙁанꙗ реенꙋмѹ. гда бо дѹхомъ раꙁгнѣва сꙙ. тъгда  мол сꙙ С 317.2 5. Образец, пример, доказателство вьꙁьмъ же  маломь съкаꙁанмꙿ на ꙗвьн глагол҄емꙑмъ. съкаж м ѡ ловѣе. же сꙙ творш покааню. сѫпротвьнкъ С 361.9 да се съкаꙁан кротост тврьдааго їѡсфа. нъ  ште послѹшате го дѣлесъ хъ С 367.5 6. Основание, предлог, повод, намерение къ жрьтвѣ прходш грьдѣ  стѣ. ѹбо сꙙ съкаꙁанꙗ того прноса С 421.30 томꙋ л тꙙ накаꙁа ѹтель повѣждъ м. не того л дѣльма глаголааше не пртꙙжте ꙁлата. н сьребра. н мѣд въ поꙗсѣхъ вашхъ. съ горꙑ прѣжде прꙙт ѧ (!) тебѣ. сьребролюбьствꙗ съкаꙁан С 411.7 Изч СП С МЛ Гр ἱστορία παράδοσις ἑρμηνεία δήλωσις λύσις ἀπόδειξις ὑπόδειγμα ὑπόϑεσις съкаꙁан ськаꙁан съкаꙁане Нвб сказание остар ОА ВА АК НГер ЕтМл БТР АР ДА