Старобългарски речник
съврьшенѣ 
съврьшенѣ нареч 1. Съвършено, напълно, съвсем, окончателно вѣдѣ  аꙁъ ꙗко отъврьже сꙙ дьꙗвола.  вьсѣхъ агг҄елъ го.  владꙑцѣ хсѹ съвръшенѣ самъ сꙙ стъ прнеслъ С 265.24 не на сꙙ надѣмъ сꙙ. нъ на даѭштааго намъ дарꙑ лколюбвааго ба. же  стоѧштемъ намъ. съвръшенѣ дастъ стоꙗт трьпѣнь С 522. 26 он же сьврьшенѣ ѭ хотꙙште сцѣлт. оставшꙙ ѭ ѹ мен (!) дьва дьн.  отдошꙙ въ сво домъ С 525.23 лежꙙштѹ болꙙштѹѹмѹ. не двгнѫштѹ сꙙ ... сътвор  съ собоѭ ходт ... ѹтвръжденомъ же го ѹдомъ.  съврьшенѣ цѣленомъ С 563.9 трконъ ... н бꙑвъшааго мѹ отъ болѣꙁн цѣленьꙗ на ѹмъ въꙁьмъ. нъ тѫжꙙ  вражьдѹꙙ  раꙁмꙑшлѣѧ. мꙿже  томѹ аб. съвръшенѣ цѣлт С 563.18 донелже на многꙑ дн въ алꙿьбѣ  молтвѣ прѣбꙑваѭштѹ славьнѹѹмѹ томѹ сергю. съвръшенѣ въꙁможе бѣсъ ꙁгънат ꙁ н҄его С 567.20 2. Съвършено, по най–добър начин  їꙁглагола то малꙑ ꙗснѣ.  пакꙑ въторцеѭ  третцеѭ сътвор мѹ. съвръшенѣ  ꙗснѣ ꙁглаголат. же помлѹ мꙙ бже по велцѣ млост тво С 562.22—23 Изч С Гр τελείως παντελῶς съвръшенѣ съвръшенѣ сьврьшенѣ Нвб съвръшено остар ВА Срв съвършено ОА ВА АК Бот ЕтМл ДА