Старобългарски речник
смрьдѣт 
смрьдѣт -смрьждѫ -смрьдш несв 1. Смърдя, издавам лоша миризма, мириша лошо гла емѹ сестра ѹмеръшааго марта г юже смръдтъ. етврѣдьневънъ бо естъ М Йо 11.39 З А 2. Прич. сег. деят. като прил. смрьдѧ[] a) δυσώδης Зловонен, вонящ, издаващ лоша миризма  вдѣхъ сво стъство акꙑ бсъръ бльштꙙштъ сꙙ. мрътво же тѣлесъно вдѣн. акꙑ тнавъ калъ смрьдꙙшть рънъ С 167.22 тъгда цѣсаръ ѹалъ ... вдѣ мѣсто нѣкако. акꙑ вапѫ сѫштѫ сꙙкꙿшѫ.  тнꙑ смрьдꙙштѫ пльнѫ С 193.13  смрьдꙙштꙙѧ своѧ твар сцѣл стрѹпꙑ С 522.16—17 b) σαπρός Лош, недостоен, груб прен вьсѣко слово смрьдѧ. ꙇꙁ ѹстъ вашіхъ да не ісходітъ К 4а 6 Изч М З А К С Гр ὄζω смръдѣт Нвб смръдя остар диал Дюв НГер ДА смърдя ОА АК НТ ЕтМл БТР АР