Старобългарски речник
скврьнт 
скврьнт -скврьнѭ -скврьнш несв Осквернявам, правя нещо нечисто, лишавам от светост не въходѧщее въ ѹста скврънтъ лвка. нъ сходѧщее ꙁ ѹстъ то скврънтъ лвка М Мт 15.11 З въ соботꙑ ере въ църкве соботꙑ скврънѧтъ М Мт 12.5 З гі схе бже нашъ. ꙁаповѣдавꙑ пльтьнꙑмь. ꙇ спсънꙑмь. не скврънт сѧ кѹ СЕ 19b 16 како скврьнꙙтъ въꙁдѹха лютьц. свом скврънавꙑм дѣлꙑ С 57.12—13 любодѣане. мьже стꙑн тѣлесънаа сꙿкврънтъ сѧ СЕ 89а 10—11 скврьнт сѧ М З СЕ С Гр κοινόω βεβηλόω μιαίνω скврънт сꙿкврънт Нвб скверня ОА ВА ЕА БТР АР