Старобългарски речник
растрьꙃат 
растрьꙃат -растрьꙃаѭ -растрьꙃаш несв св 1. Разкъсвам, правя на късове, на части; раздирам тъгда архере растръѕа рꙁꙑ своѩ глѧ. ѣко власфмѭ рее. ъто еще трѣбѹемъ съвѣдѣтель М Мт 26.65 З, А, СК. Срв.Мк 14.63 М З  растръꙁавъше рꙁꙑ мѹ отъ вꙑѧ до ногѹ. меемъ ѹдаренъ бꙑвъ С 61.30—61.1 2. Разкъсам, разбия ꙇ вѧꙁаахѫ  ѫж желѣꙁнꙑ. ꙇ пѫтꙑ стрѣгѫште. ꙇ растръѕавъ ѫꙁꙑ. гонмъ бꙑвааше бѣсомъ сквоꙁѣ пѹстꙑнѭ М Лк 8.29 З вѣньца въꙁложшꙙ на нꙗ. она же растръꙁавъша отъметаꙿста С 138.23 Образно. етврьтодьнꙑ ож мрьтвъ бꙑвъ.  ѫꙁꙑ грѣховьнꙑхъ растрьꙁаахѫ сꙙ. а он лѫкам на ѹбн на н҄ь творахѫ сꙙ С 387.16—17 въшедъшмъ въ рѫцѣ с. прострътѣ нꙑнѣ къ тебѣ. растръꙁаѩ слꙑ хъ. рꙑѭщхъ жлꙑ рѫкѹ сею СЕ 31а 8 молте бога отъ рат. отъ глада  отъ пагѹбꙑ.  црькъвънааго тѣла не прѣꙁьрте. растрьꙁама С 67.23 3. Прен. Изтерзая, съсипя  ав сꙙ вьсѣмъ акꙑ старца растрьꙁана тѣломь.  вьскра весь народъ вьпѧ С 36.21 растрьꙃат сѧ М З А СК СЕ С Гр διαρρήγνυμι ῥήγνυμι διασπάω σπάω ῥακόω растръꙁат растрьꙁат растръѕат Нвб Срв разтръзая диал ДА