Старобългарски речник
раскольнъ
раскольнъ
-ꙑ
прил
раскольнꙑ [раскольнъ] ѹмъ
διχόνοια
Раздвоен ум, изпълнен със съмнения
любьѭ т раскольнааго ѹма мꙑсл твохъ. ꙗко вьсего раскольна ѹма отъсѣкѫште
С
500.15, 16
Изч
С
Нвб
разколен
ВА
Срв
разкол
ОА
ДА
разколнически
ОА
ЕтМл
БТР
АР
разколничав
диал
ЕтМл
ДА
Разколът
МИ
ГХ,МИМ
