Старобългарски речник
пѣготꙑ 
пѣготꙑ ж мн Проказа, вид кожна болест [образно] острѹж м дѹшꙙ грѣховънꙑѧ пѣготꙑ. ꙗкоже острѹга вѣрнааго пѣготва прокѹдѫ тѣлес С 392.15 то сътвормъ. пѣготвꙑмъ пѣготꙑ акꙑ лопатоѭ словесемь сьбрꙑса т томѹ вѣрꙑ не ѧхомъ С 387.22 Изч С Гр λέπρα [τὰ] χαλαζώματα Нвб Срв пега ’луничка сиво петно’ ж НТ ЕтМл