Старобългарски речник
проьнъ
проьнъ
-ꙑ
прил
1. Друг, останал
многѫ же подаѭште пеаль к[ьі]ѧ лѣпо естъ своего жтꙗ старѣшн[ьі] ꙁволт ꙁволенемь нѣкохь проьнѧ ꙗко похѹлꙗт
ЗЛ
IIб 11
2.
Като същ.
проьн
м
мн
οἱ λοιποί
Другите, останалите [хора, неща и под.]
трѣбоване естъ ою ѧꙁꙑка проьньіхь ꙗже сѫтъ потрѣбьнѣша. бѣдьно же необрѧштемо дшѫ моштьнѫ оесі многꙑ
ЗЛ
Iб 11
Изч
ЗЛ
Гр
λοιπός
Нвб
прочен
остар
ВА