Старобългарски речник
протѧгнѫт 
протѧгнѫт -протѧгнѫ -протѧгнеш св 1. Протегна, обтегна стаа же ѹлꙗн прѣкръствъш лце сво. съ радостѭ протꙙже вꙑѭ своѭ.  сѣьца отъсѣе главѫ  С 14.17 въꙁдвгъ о сво на небо благослов бога.  прѣкръствъ сꙙ протꙙгнѫ вꙑѭ своѭ.  ѹсѣенъ бꙑстъ С 14.22  текꙿше къ пештерѣ стааго дометꙗна. вдѣшꙙ  акꙑ агг҄ельскъ обраꙁъ мѫшта. стоѧшта  протꙙгъша рѫцѣ на небо.  добродарьствънѫѭ пѣснь въспѹштаѭшта богѹ С 215.20 2. Разпъна, опъна антоннъ рее. въкопавъше етꙑр дрѣвеса.  протꙙгъше по дрѣвесемъ првꙙжате  твръдо С 158.30  пршедъ алеѯандръ протꙙженъ бꙑстъ на дрѣвесехъ. добл҄ же мѫенкъ хрстовъ таковѫѭ мѫкѫ трьпѣѣше. вдꙙ вьсꙙ ѹдꙑ протꙙженꙑ.  вьсꙙ кост своѧ съкрꙋшамꙑ С 159.6, 9 Простра, просна. тъгда анѳупатъ раꙁгнѣвавъ сꙙ повелѣ  сьвлѣшт.  на дьстѣ протѧгъше бт  жлам сѹровамі С 100.30 протѧгнѫт рѣь ἐκτείνω Започна да говоря, заговоря не бо нъ поꙁнатъ обраꙁъ цѣсарьскꙑ  вѣстъ хрстосова орѫжꙗ. мже бꙑстъ побѣжденъ. каꙗ же то сѫтъ кротость  тхость. не бо нъ гда въ горѣ прстѫпаѭшта го раꙁдраꙁ  протꙙже рѣь. не ꙁнамъ ꙗко хс стъ нъ словесꙑ тѣм ѹстрѣл того отъ кротост С 381.12 С Гр προτείνω τείνω ἁπλόω Нвб протегна НТ НГер ЕтМл БТР АР ДА