Старобългарски речник
проповѣдьнкъ 
проповѣдьнкъ -а м 1. Проповедник, възвестител о ѹмеръшхъ въ вѣрѣ (бр)атрѣхъ нашхъ. отцхъ. патр(ар)ъсѣхъ. прцѣхъ. аплѣхъ. проповѣ(дь)нцѣхъ ... постьнцѣхъ. ꙇ (вꙿ)сѣкомь дсѣ праведьнѣ СC IIIb 2—3 гда словѹ божьства  въплъштенꙗ ѹсꙿмоштен ловѣкомъ проповѣдаше сꙙ тъгда вьсел҄енѣ проповѣдьнкъ  апостолъ паулъ. походꙙ ѧꙁꙑкꙑ. доде  къ странамъ сауръскꙑмъ С 24.4—5 нꙑнꙗ же оеса срьдьць съмѣжвъше. н свѣтълааго благоьстꙗ срѣдѣ ꙁемьѧ на крьстѣ вѣрьнꙑѧ ꙁарꙙ пѹштаѭшта вдꙙште къ н҄емѹ текѫтъ. н къ покаанꙗ проповѣдꙿнкѹ їѡаннѹ прбѣгаѭште ожвѫтъ С 401.15—16 ꙗко въ тьмнѣхъ ложеснѣхъ хса проповѣдаѧ гробьнꙑмъ вьсѣмъ. сѹгѹбънꙑ прѣдътеа.  проповѣднкъ жвꙑмъ  мрътвꙑмъ С 461.11 2. Вестител, глашатай проповѣдꙿнкѹ вьпѭштѹ  глагол҄ѫштѹ. не бѫд досадтел҄ь владꙑкамъ вьсеѧ вьсел҄енꙑѧ.  хѹльнкъ о боꙁѣхъ С 13.3 Изч СС С Гр κῆρυξ проповѣдꙿнкъ проповѣднкъ Нвб проповедник ОА ВА АК ЕтМл БТР АР