Старобългарски речник
проꙁѧбнѫт 
проꙁѧбнѫт -проꙁѧбнѫ -проꙁѧбнеш св 1. За семе — покълна, прораста а дрѹгое паде на каменьнѣемь. ꙇдеже не мѣ ꙁемлѧ мъногꙑ. ꙇ абье проꙁѧбе ꙁане не мѣаше глѫбнꙑ ꙁемънꙑѩ М Мк 4.5 Срв.Мт 13.5 М З а дрѹгое паде на ꙁем добрѣ. ꙇ проꙁѧбъ сътвор плодъ сътократцеѭ М Лк 8.8 З А СК а дрѹгое паде на камене  проꙁѧбъ ѹсъше. ꙁане не мѣаше влагꙑ М Лк 8.6 З А егда же проꙁѧбе трѣва  плодъ сътвор. тъгда ав сѧ  плѣвелъ М Мт 13.26 З А У Образно. проꙁѩбнѫшѩ грѣшьніці. ѣко трава СП 91.8 несторъ кꙿто вь тѣхъ мѣстѣхъ. добрааго корене обрѣтъ сꙙ. нада нарцамѫ мꙑ женѫ ...  проꙁꙙбоста плода благовѣрънааго.  нарекошꙙ мꙙ мѹ кононъ С 24.25 2. За дърво — разлистя се, пусна листа отъ смоковън(цѧ) же наѹте сѧ пртъ. егда (ѹ)же вѣѣ еѩ бѫдетъ (мла)да  лствье проꙁѧбне(тъ. вѣс)те ѣко блꙁ(ъ) естъ жѧтва М Мт 24.32 З, А, Н. Срв.Мк 13.28 М З проꙁѧбъ ἀνϑηρός, βλασήσας Разлистен, разцъфтял стаѣ стꙑмъ. ꙁлатѫ мѧщ кандлнцѫ.  скрнѫ ꙁавѣта ...  жеꙁлъ аронъ. проꙃѧбъше  скржал ꙁавѣта Е 29а 7—8 нꙑн҄ꙗ вь слѣдꙑ дꙑ владꙑкꙑ сѹса.  вдꙙ смокве. прѣжде господьска ꙁапрѣштенꙗ. проꙁꙙбъшѫ  свѣтьлѫ. а по господьстѣ ꙁапрѣштен.  дрꙙхло  сѹхо С 343.21 Изч М З А СК Н У Е СП С Гр βλαστάνω ἐξανατέλλω φύομαι ἀνατέλλω ἐκφύομαι проꙁѩбнѫт проѕѧбнѫт проꙃѧбнѫт проꙁꙙбнѫт Нвб Срв прозябна, прозябвам диал ВА НГер БТР