Старобългарски речник
прстѫпат 
прстѫпат -прстѫпаѭ -прстѫпаш несв 1. Приближавам се към някого или нещо, отивам при някого, пристъпвам рѫгаахѫ же сѧ емѹ  вон прстѫпаѭште  оцетъ прдѣѭште емѹ М Лк 23.36 З А СК не обрѣтѫ. многомъ же съвѣдѣтелемъ прістѫпавъшемъ А Мт 26.60 да прстѫпаемъ ѹбо съ дръꙁновенемъ къ прѣстолѹ благодѣт Е 9б 18 къ істѣ бо. жрътвѣ прістѫпаемъ К 8b 15 съ кротостѭ ... прстѫпамъ къ трепеꙁѣ хрстосовѣ С 424.10—11 пото прстѫпаѭште на колѣнѹ покланꙗахѫ сꙙ мѹ С 484.12—13 Образно. наслажден ... схъ бож танъ прстѫпаѭтъ С 492.8 2. Присъединявам се, приобщавам се блюд сѧ къ комѹ прстѫпаеш. комѹ обѣщаваеш сѧ СЕ 96а 22—23 М З А СК Е СЕ К С Гр προσέρχομαι ὁρμάω προσβάλλω πρόσειμι [ἰέναι] прістѫпат Нвб пристъпя, пристъпвам ОА ВА АК НТ Дюв НГер ЕтМл БТР АР ДА