Старобългарски речник
пощѧдѣт 
пощѧдѣт -пощѧждѫ -пощѧдш св 1. Пощадя; проявя милост към някого, когото мога да погубя не мамъ тебе поштѧдѣт ... сьмрьтѭ погѹбьѭ тꙙ С 104.22 то н того поштꙙдтъ сѫдъ С 101.24 пожр богомъ да поштꙙждѫ тꙙ С 164.23 анупатъ рее поштꙙдте  С 101.5 поштꙙдте овьцꙙ. благъ плодъ прносꙙштѹ С 437.6 Смиля се, пожаля. поштедітъ нішта і ѹбога. ї дшѩ ѹбогꙑхъ спетъ СП 71.13 поштꙙд жтꙗ мого С 286.13—14 2. Опазя, запазя отъ тѹждѹхъ поштѩді раба своего СП 18.13 поштꙙд ѹдовъ свохъ варахс С 269.13 3. Прен. Пощадя; запазя от поругание, от разруха пѫть сътворі стьѕѫ гнѣвѹ своемѹ. не поштѩдѩ отъ съмръті дшѩ іхъ СП 77.50 пощѧдтъ сѧ храмъ стааго твоего дха СЕ 56а 22 пощѧдѣт сѧ СП СЕ С Гр φείδομαι φυλάσσω φημί поштѧдѣт поштꙙдѣт поштѩдѣт поштедѣт Нвб Срв пощадя ОА ВА ЕтМл БТР АР