Старобългарски речник
потатI 
потат -потаѭ -поташ несв 1. Чета, прочитам текст потаѭтъ сꙙ вамъ. кн҄гꙑ сѫдскъѩ С 127.15—16 шесть на десꙙте лѣтъ сътворхъ въ анагностьствѣ. потаѧ кн҄гꙑ божѧ ...  ... потаѧ хрстосово еуаггел С 227.13,14—15 кън҄гꙑ потааше С 274.28 2. Прич. сег. деят. като същ. потаѭще м мн οἱ ἀναγιγνώσκοντες, οἱ ἐντυγχάνοντες Тези, които четат; четящите бѫд же вьсѣмъ намъ потаѭштмъ же  послѹшаѭштмъ С 123.27 съпсат. на въꙁгражден  ѹспѣхъ.  съпасен  ѹспѣхъ потаѭштмъ С 271.29—30 потат сѧ Изч С Гр ἀναγιγνώσκω κατατάσσω Нвб Срв почитам ’чета малко, от време на време’ ОА ВА АК БТР