Старобългарски речник
порѫт 
порѫт -порѫѫ -порѫш св 1. Възложа, натоваря порѫено емꙋ бꙑстъ манастꙑръско стротельство С 285.22—23 ꙗко ѹт нѣхъ порѫен. не бꙑшꙙ достон своѭ ꙁълобоѭ С 333.14 мьнѣ порѫ бъ. сѹгѹбь даудовъ пѫтъ С 361.3 2. [С]годя, обруча [остар.], обвържа посъланъ бꙑстъ агг҄елъ гаврлъ къ дѣвц. обрѫенѣ мѫжѹ а не прлѣпꙿнѣ. порѫенѣ їѡсфѹ ... ъсо рад порѫенѣ. да не въскорѣ раꙁѹмѣтъ льстьць танꙑ С 245.21, 22 порѫенаꙗ ж ед [ἡ] μεμνηστευμένη, ἡ μνηστευϑεῖσα Сгодената, обручената да того рад владꙑка. с порѫенꙑѧ ꙁде. да льстьца ѹтатъ сꙙ. порѫенаа бо номѹ повнъна стъ С 246.1, 2 Изч С Гр ἐγχειρίζω πιστεύω μνηστεύω Нвб Срв поръчам, поръчвам НТ Дюв БТР АР ДА поруча остар диал НТ Дюв НГер ЕтМл