Старобългарски речник
пораꙁт 
пораꙁт -поражѫ -пораꙁш св 1. Поразя, убия, унищожа, погубя псано бо естъ поражѫ пастꙑрь  раꙁдѫтъ сѧ овъцѧ стада М Мт 26.31 З, А, СК. Срв.Мк 14.27 М, З;С 478.10 БН ѣко тꙑ пораꙁі вьсѩ вражьдуѭщѩѩ мнѣ въсѹе СП 3.8 ї пораꙁі врагꙑ іхъ въспѩть СП 77.66 їже пораꙁ вьсѩ пръвѣньцѩ ег҄упьтьскꙑ СП 134.8 їже пораꙁі ѩꙁкꙑ многꙑ.  їꙁбї црѩ крѣпъкъї СП 134.10 2. Прен. Поразя, сполетя, обзема [за болест, зъл дух] тꙑ ра нꙑнѣ прꙁьрѣт на раба ... поражена болѣꙁнѭ СЕ 30а 22 же ... пораженъ дхомъ непрꙗꙁнномъ. прѣбꙑ самъ нѣмъ  неподвжмъ С 562.9 М З А СК СЕ СП С БН Гр πατάσσω пораꙁіт Нвб поразя, поразявам, поражавам ОА ВА НТ Дюв НГер ЕтМл БТР АР Срв пора̀зник ’злосторник’ м РРОДД