Старобългарски речник
понътьскъ 
понътьскъ -ꙑ прил ЛИ понътьскꙑ платъ Πόντιος Πιλᾶτος Пилат Понтийски — римски прокуратор на Юдея [26—36 г.] съвѣтъ сътворшѧ вьс архере  старьц людьсц на са. ѣко ѹбт . ꙇ съвѧꙁавъше  вѣсѧ. ꙇ прѣдашѧ  понтьскѹмѹ платѹ ꙇћемонѹ М Мт 27.2 З А СК въ пѧтое на десѧте лѣто. владꙑъства тверѣ к҄есарѣ. обладаѭштѹ понтьскѹмѹ платѹ юдѣеѭ ... бꙑстъ глъ бж къ оанѹ М Лк 3.1 З А Б прѣданъ пѫтьскѹмѹ платѹ СЕ 49а 16 тꙑ вдш їс хсе. распꙙтꙑ пр пѫнтьстѣмъ платѣ С 173.5 Изч М З А СК Б СЕ С понтьскъ поньтъскъ пѫнꙿтьскъ пѫнтьскъ пѫтъскъ пѫтьскъ