Старобългарски речник
польꙃьнъ 
польꙃьнъ -ꙑ прил 1. Полезен, който принася полза дажд намъ. да полеꙁьнꙑ бѫдѫтъ бесѣдꙑ нашѧ СЕ 18а 1 слава едномѹ бѹ ... подвгъшюмѹ ѩꙁкъ мо благодѣтьѭ ... паⷦ҇ съꙁъдат дш просвѣщенье  срцю  ѹмъ польꙃьнъ да вꙿсѣка дша ... ꙁведетꙿ сѧ вь жꙁнь вѣьнѫѭ Р II 2.10—11 2. Като същ. польꙃьно ср ед τὸ συμφέρον Полезното; полза, благо обьхождааше вьсѫдꙋ по божю же попѹштеню. накаꙁаѭштѹѹмѹ прсно. на польꙁъно С 191.15—16 въшедъ въ домъ сво. обрѣте ꙗ ꙁъло творꙙшта. промꙑслѹ на польꙁьно ѹправьꙗѭштѹ паула С 169.11 прѣльшташ сꙙ не вѣдꙑ польꙁьнаа т С 176.30 3. Като същ. польꙃьна ср мн τὰ συμφέροντα Полезните, добрите неща правьдвꙑ. прнѹжденъ бꙑ въ къснꙙтнь градъ въꙁт.  бꙑвъ тѹ  полеꙁъна сво црькв сътворвъ С 282.5 дѹш польꙃьнъ ψυχωφελής Полезен, добър за душата, душеполезен многꙑхъ благꙑн҄ꙙ.  дш полеꙁьнꙑхъ добродѣан С 513.16 Изч СЕ С Р Гр ὄφελος польꙁьнъ польꙁънъ полеꙁьнъ полеꙁънъ Нвб полезен ОА ВА АК НТ НГер ЕтМл БТР АР