Старобългарски речник
покот 
покот -покоѭ -покош св Дам душевен покой, мир; упокоя, успокоя прдѣте кь мънѣ въс трѹждаѭште сѧ. ꙇ обрѣменен. ꙇ аꙁъ покоѭ вꙑ М Мт 11.28 З, А, СК.Срв. СЕ 86а 3 СЕ89b 13 поко дшѭ раба твоего сего. на мѣстѣ свѣтълѣ СЕ 57а 2 Срв. ССIIIb 16 раба твоего ... на лонѣ аврамл поко СЕ 57b 9 Срв. СЕ57b 23 поко вꙿсѧ оцѧ нашѧ  матер СЕ 65а 22 поко дшѧ рабъ твохъ СЕ 64а 1 Срв. СЕ64b 15 васъ покотъ жвотъно. мене же мо хс С 19.18 нъ лꙿма ꙗко раба хрстова любьве мата покот моѭ хѹдость. то же ва рекѫ акꙑ отьць. то послѹшата С 203.27—28 покот ꙁакона ἀναπαύω τὸν νόμον Изпълня закона да подъꙁаконънꙑѧ скѹптъ.  самого покотъ ꙁакона С 416.24—25 М З А СК СС СЕ С Гр ἀναπαύω διαναπαύω Нвб покоя [се] остар ВА АК БТР АР РРОДД