Старобългарски речник
покаꙗт сѧ 
покаꙗт сѧ -покаѭ сѧ -покаш сѧ св несв 1. Покая се, разкая се за сторен грях, прегрешение; обърна се с разкаяние към някого покаꙇте сѧ прблж бо сѧ црстве нбское З Мт 4.17 А, СК, Б.Срв. С 357.26 шедъше проповѣдаахѫ да покаѭтъ сѧ М Мк 6.12 З нъ аште не покаате сѧ. вьс такожде погꙑблете М Лк 13.3 З.Срв. Лк 13.5 М З аште покаатъ сѧ отъпѹст емѹ М Лк 17.3 З А СК бес плаа бо невъꙁможъно естъ покаат сѧ СЕ 70а 3 да  аꙁъ еще на семь свѣтѣ. мохъ грѣхъ покаѭ сѧ СЕ 72b 1—2 пакꙑ мѫівъше  ногътьм рѣшꙙ. пока сꙙ С 140.12 пока сꙙ.  отъньмемъ гвоꙁдѧ С 141.4 не ра нкакоже покаат сꙙ н жрьт богомъ С 153.26 да бꙑхъ покаꙗлъ сꙙ къ богѹ С 167.2 пока сꙙ отъ ꙁьлоб сеѧ С 363.10—11 тебе ... вдмъ покаѭшта сꙙ отъ прѣльсті кѹмръскꙑѧ С 157.6 2. Според християнския канон — подложа се на покаяние [епитимия] аще кꙿто раꙁбо сътворⷮ҇ ... ꙇ҃ лѣⷮ҇ да покаетꙿ сѧ СЕ 102а 8—9 аще которꙑ претьнкъ блѫⷣ҇ сътворⷮ҇. ж҃ лѣⷮ҇ да покаетъ сѧ СЕ 102b 1 аще кꙿто отровенѣ рад погѹбⷮ҇ ка. ж҃ лѣⷮ҇ даⷫ҇ каетъⷭ҇ [!] СЕ 102b 17 М З А СК Б СЕ С Гр μετανοέω μεταγιγνώσκω ἀπαλλάσσομαι καταγιγνώσκω προστρέχω покаат сѧ Нвб покая се, покаям се ОА АК НТ Дюв НГер ЕтМл БТР АР ДА