Старобългарски речник
пожрьт 
пожрьт -пожьрѫ -пожьреш св Пожертвам, принеса [в] жертва пожърі бѹ жрътвѫ хвалѫ. ї въꙁдаждъ вꙑшьнюмѹ обѣтꙑ твоѩ СП 49.14 Срв. СП106.22 СП115.8 волеѭ пожьрѭ тебѣ їсповѣмъ сѩ імен твоемѹ гі ѣко благо естъ СП 53.8 Срв. СЕ77b 13  пожръшѩ снꙑ своѩ.  дъщер своѩ демномъ СП 105.37 сестра твоѩ обѣшта сꙙ пожрьт богомъ С 2.5 послѹша мене  пожьр богомъ С 101.14 Срв. С102.4 С104.11 С113.2—3 С115.5 С155.28 С156.4 въшъдъ же анупатъ въ градъ на ѹтрꙗ пожръ бѣсомъ С 112.26—27 нѹждаꙿше ѧ пожрът неьствꙑмъ бѣсомъ С 114.29 дѣвѣ въ цръкꙿвште ждеже стотъ богъ тво.  пожьрѫ мѹ С 227.23 беꙁбожьнѫѭ  бесъмрътънѫѭ жрътвѫ богѹ пожрълъ стъ С 460.22 Прич. мин. деят. като същ. пожьръше м мн οἱ ἐπιϑύσαντες Тези, които са принесли жертва на Бога стꙑ кодратъ рее ... кꙿде же сѫтъ пожъръше. не вждѫ хъ ѹбо С 106.30 пожрьт пасхѫ ϑύομαι τὸ Πάσχα, ϑύω τὸ Πάσχα Заколвам пасхално агне въмѣсті бъ въ праꙁдьнікꙑ хъ дѣтѣлі. да і хотѧште і не хотѧште. ꙇмѫтъ памѧть. ꙇ не ꙁабѫдѫтъ. добрааго сѣдѣтелѣ. пожьрі сѧть пасхѫ К 6b 31 пожьренꙑ прѣжде πρωτόϑυτος Който е първото приношение [за убития от брат си Каин праведник Авел] тѹ авьлъ пожъренꙑ прѣжде.  пръвꙑ правьднкъ С 460.12—13 СП СЕ К С Гр ϑύω ἐπιϑύω пожрът Нвб пожра остар ВА