Старобългарски речник
побѣдьнкъ 
побѣдьнкъ м 1. Победител, победоносец [образно] кьде бо подоба одолѣнꙗ коньцѹ. раꙁвѣ на побѣдьнцѣ коньават сꙙ. побѣднкъ бо кръстъ. дноѭ ѹбо подрѫженъ. прсно же бѣсꙑ прогонꙙ С 427.29—30, 30 2. Прозвище на имп. Теодосий I Велики [379—395 г.] цѣсар҄ь еѡдос. побѣднкъ самодръжецъ С 199.20 Изч С Гр νικητής τρόπαιον побѣднкъ Нвб победник остар ОА ВА РРОДД