Старобългарски речник
птат 
птат -птаѭ -пташ несв 1. Храня, изхранвам някого вьꙁьрте на птц нбскꙑѧ. ꙗко не сѣѭтъ несоже н жънѫтъ. н събраѭтъ въ жтьнц.  оць вашъ нбскꙑ птаетъ ѧ СК Мт 6.26 блаженꙑ же рее спльн҄енъ смъ бесьмрьтънааго брашьна. васъ птатъ хлѣбъ. а мене слово бж С 19.13 како не богатъ їѡсфꙿ даръ прмъ. птаѭштааго вьсꙙ  вьсѣм обладаѭштааго С 453.19 Образно. наптан бꙑшꙙ пꙙть тꙑсѫштъ. н днѣмъ крьстьнꙑмъ съложенмъ. кде ѹбо кръмьѧ тоѧ ꙁбꙑтьц ... распꙙ сꙙ хрстосъ  прсно птам смъ.  насꙑштаѭште сꙙ пакꙑ просмъ С 429.2 2. Отглеждам, възпитавам сь бо їѡсфъ ... птаѧ дѣт своѧ въ накаꙁан  ѹен господьн҄ С 246.17 3. Прич. сег. страд. като прил. птамъ ἥμερος Опитомен, питомен въпрашааше раба божꙗ арꙿтемона. како ꙁвѣр сꙗ ѹлов. мьнѣаше бо комсꙿ ꙗко птам сѫтъ  кротьц С 223.15 Изч СК С Гр τρέφω ἐκτρέφω Нвб питая остар ВА БТР АР РБЕ Срв питовия ’трева която храни угоява’ ж НГер