Старобългарски речник
пакостьнкъ 
пакостьнкъ -а м Мъчител, насилник, тиранин поважденъ же бꙑвъ отъ отьца свого дꙗвола. пакостьнкъ. повелѣ въдат сꙙ мѹ  сь н҄мъ бꙑт. л не покорвъше сꙙ осѫжденомъ бꙑт на сьмрьть С 58.18—19 съвꙙꙁан же бꙑвъше. непобѣдмї вон хрьстов. дѣахѫ веселꙙште сꙙ къ пакостьнкѹ С 58.30 ѡ велкодѹшьнꙑ ѹме. ꙗко на сѫдшт пакостьнка не подвже сꙙ тво съмꙑслъ. нъ пае крѣпѣ бꙑстъ С 63.30  врѣмꙙ прсѣштеню просвьтѣсте сꙙ пае сльнеьнꙑѧ свѣтьлост. пон҄еже благодѣт  вѣрѫ прѣмѫдрост. посрѣдѣ пакостьнкъ. добрї мѫенц проповѣдасте С 68.6 стї же рѣшꙙ пакостьнкѹ ... побѣдмъ твого ꙁълокъꙁньнааго нрава С 69.25 прде дѹѯъ отъ к҄есарѧ.  ... повелѣ првест стꙑѧ ...  ведом къ пакостьнкомъ сего ѱалма глаголаахѫ С 73.16 ѹтрѹ же бꙑвъшѹ. въ тъ дьнь повелѣ ꙁвест ѧ с темнцꙙ.  првест.  ставꙿъше (!) прѣдъ пакостьнкꙑ рѣшꙙ. же хоштете творте С 76.3 акꙑ въстока свобод.  ꙁапада. ѹслꙑш  раꙁбонка ꙗко  пакостьнка (ꙗко  пакостꙿнка) отъсѣена С 512.26, 26—27 Изч С Гр τύραννος пакостꙿнкъ Нвб пакостник ОА ВА НТ Дюв НГер ЕтМл БТР АР ДА