Старобългарски речник
пажть 
пажть - ж 1. Паша, трева проꙁѩбаѩ пажтъ скотомъ ї травѫ на слѹжьбѫ лкмъ СП 103.14 Образно. аꙁъ есмъ двьр. мъноѭ аште кто вьндетъ съпстъ сѧ.  вьндетъ  ꙁдетъ. ꙇ пажть обрѧщетъ М Йо 10.9 З А СК 2. Пасбище водꙑ ѹбо дьнесь. краснѣшѫ пажть намъ ꙗвшꙙ.  не дв сꙙ вьꙁꙿлюбьне. аште отъ водъ пажт цвѣтьн ꙗвшꙙ сꙙ С 495.18, 19 Образно. бже ... прогнѣва сѧ ѣростъ тво(ѣ) на ѡвцѧ пажт твоеѧ Е 32а 2 Срв. СП73.1 гі. мꙑ же люде твоі і овьцѩ пажіті твоеѩ. їсповѣмь сѩ тебѣ въ вѣкъ. въ родъ і родъ въꙁвѣстімъ хвалꙑ твоѩ СП 78.13 Изч М З А СК Е СП С Гр χόρτος λειμών νομή пажтъ пажіть Нвб Ø