Старобългарски речник
ощѹтт 
ощѹтт -ощѹщѫ -ощѹтш св 1. Почувствам, усетя ꙇ абье съ оштюшть вь себѣ слѫ шедъшѫ отъ него. обраштъ сѧ вь народѣ глаше. кто пркоснѫ сѧ рꙁахъ мохъ М Мк 5.30 З А СК У онъ же рее. ꙗко камꙑ велкъ мꙙ хотѣ погнест ... аште не бꙑ мене напрасно въꙁъвалъ. да оштѹтвъ отъскохъ С 276.4 2. Разбера, схвана прѣжде потопа. ѣдѫще  пьѭште. женѧще сѧ  посагаѭште ... не ощютшѧ доньдеже прде вода  вьꙁѧтъ вьсѧ М Мт 24.39 З А СК он же не раꙁѹмѣшѧ гла сего. бѣ бо пркръвънь отъ нхъ да не оштютѧтъ его. ꙇ боѣахѫ сѧ въпрост его о глѣ семь М Лк 9.45 З Узная. дашѧ бо архере ꙇ фарсѣ ꙁаповѣдь. да аште кто оштѫттъ і къде бѫдетъ. повѣстъ да мѫтъ і М Йо 11.57 З Изч М З А СК У С Гр γιγνώσκω ἐπιγιγνώσκω αἰσϑάνομαι οἴομαι оштѹтт оштютт ошютт оштѫтт ѡщѹтт Нвб Срв ощущя остар НГер ощутителен прил РРОДД