Старобългарски речник
отьь 
отьь прил притеж 1. Бащин, който принадлежи на бащата къ етеръ мѣ дьвѣ ѧдѣ. ꙇ пршедъ къ пръвѹмѹ рее. ѧдо д дьнесь дѣла вь вноградѣ моемъ. онъ же ... рее не хощѫ. послѣдь же раскаавъ сѧ де. ꙇ прстѫпь къ дрѹгѹмѹ рее такожде. онъ же ... рее аꙁъ дѫ г  не де. кꙑ отъ обоѭ сътвор волѭ отьѫ М Мт 21.31 ЗI ѹꙁьрѣвъ братѭ  прснааго брата веньꙗмна. беꙁълобьнааго младааго мьн҄ьшааго. отьꙙ лоꙁꙑ послѣд҄ьн гроꙁнъ ... вьꙁꙿп рекꙑ аꙁъ смъ їѡсфъ С 367.27 2. Който принадлежи на Бог Отец, Божи, Господен ꙇже бо аште постꙑдтъ сѧ мене  мохъ словесъ. сего снъ лскꙑ постꙑдтъ сѧ. егда прдетъ въ славѣ свое  отъ. ꙇ стꙑхъ анћлъ М Лк 9.26 З А ба нкътоже не вдѣ. нколже. ꙇноѧдꙑ снъ. сꙙ въ лонѣ о. тъ ꙇсповѣдѣ З Йо 1.18А схе едноѧдꙑ сне бже. нарекꙑꙶ сѧ снъ оь ... тѧ молмъ ... посъл на нь млость твоѭ СЕ 43b 19 хс стъ. же благовол҄енмъ отьемъ. пршъдъше. же жꙁн  сьмрьт власть матъ С 311.23—24 въꙁьпмъ беꙁпрѣстан. благословнъ грꙙдꙑ въ мꙙ господьн҄е. богъ стннъ въ мꙙ га ба стнна. вьседръжтел҄ь снъ. въ мꙙ оте С 327.14  ѹста твоꙗ бѫдѫтъ акꙑ ѹста ота  стааго дѹха храмъ бѫдеш С 380.15 3. Като същ. отье ср ед τὰ τοῦ Πατρός Божията същност, истината за Бог Отец пон҄еже бо  петръ гда сповѣда хса блажааше сꙙ. ꙗкоже оте ꙁвѣштавъ С 379.13 М З А СЕ С Гр [τοῦ] πατρός πατρικός πατρῷος τοῦ ϑεοῦ [τῶν] πατέρων отъь оть Нвб Срв отчов диал ДА