Старобългарски речник
отъшьльцъ 
отъшьльцъ -а м Отшелник, пустинник стр[ст]ъ стѹю мⷱ҇кѹ (трофм) ...  дорѹмѣдонтѣ.  прпбнаго оца нашего кюрѣка. ѡшелца Е 38а 3 бꙑстъ нѣкꙑ отъшъльць. вь веснѣѣмь градѣ. порфурѡнъ нарцамѣ. менемь акѡвъ.  сь маловрѣменьнааго сего жтьꙗ сѹтꙿнааго отъвръгъ сꙙ. жве нѣ [!] въ кое пештерѣ еї. лѣтъ С 514.7 ако же не могошꙙ го обрѣст. потомь ѹвѣдѣшꙙ нѣкомѹ отъшълꙿцѹ бꙑт на мѣстѣ томь С 519.24—25 Изч Е С Гр ἀναχωρητής отъшъльць ѡшельць Нвб Срв отшелник ОА ВА ЕтМл БТР АР