Старобългарски речник
отъложт 
отъложт -отъложѫ -отъложш св 1. Прехвърля, пренеса [образно] доброраꙁѹмвъ сѫд отълож тꙙжесть на ждовъскꙑ главꙑ С 433.7 2. Откажа се, отрека се, пренебрегна не отъложте ꙋбо дръꙁновенѣ вашего. еже матъ вевеле (!) въꙁмъꙁмъꙁдъе (!) Е 9б 1 то отъложвъшꙙ. млость пробрꙙштамꙑ. въводꙙштꙙѧ въ цѣсарьство небесьно С 447.21  вꙑ ꙁлатоносвꙑѧ женꙑ вдꙙштꙙѧ. теен женьско. сѭ ѧꙁѫ понѣ допоꙁдѣ некол. отъложвъшꙙ ꙁлатьнааго желанꙗ С 447.4 подобаатъ пае простьрѣт слѹхꙑ вашꙙ. тѫжень вьсе отъложьше. мѫжьскꙑ глагол҄емаа раꙁѹмѣте С 532.29 3. Прен. Опростя [грях, прегрешение и под.] моѩ грѣхꙑ. отълож. моѣ словеса. ꙇ мое дѣло съконьа гі СЕ 72b 22 Изч Е СЕ С Гр ἀποτίϑεμαι ἀποβάλλω Вж. при отълагат Нвб